Εγώ δούλευα

"Ήρθα για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1989. Καμιά σχέση το τότε με το τώρα. Ούτε η Ελλάδα ούτε η Βουλγαρία είναι ίδιες.

Δουλέψαμε πολύ, εγώ κι ο άντρας μου αλλά εκείνος ήταν πάντα αδύναμος, αρρωστιάρης. Πότε η μέση του, πότε πυρετό, πότε η καρδιά ή το συκώτι του. Το 2004 του βρήκανε καρκίνο στην κοιλία, έκανε χημειοθεραπείες, χειρουργεία, έζησε. Εγώ δούλευα.

Κι είναι πολλά τα έξοδα και για γιατρούς και για φάρμακα κι έπρεπε να στέλνουμε και στη Βουλγαρία, στα παιδιά. Μετά βρέθηκε καρκίνος στο στήθος, έκανε ακτινοβολίες, έζησε. Εγώ δούλευα.

Τώρα, έχει καρκίνο στο κεφάλι. Μάλλον αυτός θα τον σκοτώσει. Εγώ δουλεύω. Αυτός πονάει πολύ, του δίνω χάπια, κορτιζόνη μπορεί, τόσα πολλά χάπια, δεν θυμάμαι. Στο κεφάλι είναι δύσκολος, έτσι δεν είναι; Αυτό θα τον σκοτώσει. Εγώ δουλεύω, κουράζομαι πολύ πια. Αυτός είναι εξήντα ένα. Πάντα ήταν αρρωστιάρης. Εγώ είμαι εξήντα πέντε. Τον πήρα μικρό να περάσω καλά. Ό,τι γράφει του καθενός. Τα πόδια μου στράβωσαν αλλά εγώ είμαι γερό κόκκαλο. Ο καρκίνος στο κεφάλι θα τον σκοτώσει. Έχεις πάει Βουλγαρία; Να πας. Όποτε είσαι έτοιμος. Καμιά σχέση με το 1989. Ούτε η Ελλάδα ούτε η Βουλγαρία. Όλα άλλαξαν.

Κι εμείς, αλλάξαμε κι εμείς."