Το μέλλον του πλανήτη

Ο professor Γκεόργκι Πετρόφ ξύπνησε με φοβερό πονοκέφαλο. Πέρασε το χέρι του πάνω από την γυμνή πλάτη της κοπέλας που κοιμόταν ακόμα στα δεξιά του, έψαξε στο κομοδίνο και πήρε το κουτί με τα μασώμενα αναλγητικά. Έβαλε δύο στο στόμα του, αγνόησε τα μουρμουρητά της άλλης νεαρής καθώς περνούσε από πάνω της, στην άλλη, την αριστερή πλευρά του king size κρεβατιού και κατευθύνθηκε στο mini bar - ψυγείο. Άρπαξε μια κρύα μπίρα και βγήκε στο μπαλκόνι.

Ο Νίκος, φίλος, συμφοιτητής, συγκάτοικος από την δεκαετία του 80 στη Σόφια ήταν ήδη εκεί με ένα ποτήρι φραπέ μισοτελειωμένο στα χέρια.

- Α, μπε Ζόρο μπίρα πρωί - πρωί ρε φίλε;

Ο professor κατέβασε με μια γουλιά το μπουκάλι στη μέση, ακούμπησε με τους αγκώνες στην κουπαστή, έριξε μια αργή ματιά ολόγυρα στον ήρεμο κόλπο που απλωνόταν στα πόδια του ξενοδοχείου κι ύστερα στράφηκε στο φίλο του:

- Θυμάσαι, Νίκο; Η σφήνα βγαίνει με σφήνα. Τι σου μάθαινα στη Ντερβενίτσα ρε μαλάκα;

Ο Νίκος τον κοίταξε χωρίς να μπορεί να κρύψει τη νοσταλγία από τη ματιά του. Είχαν περάσει καλά, πέντε γεμάτα χρόνια. Γλέντια, ποτά, γυναίκες, εκδρομές και στα διαλείμματα σπουδές. Από το πρώτο έτος ως το πτυχίο μοιράστηκαν το ίδιο δωμάτιο, πολλές φορές την ίδια γυναίκα και μερικές περισσότερες της μιας κι όλα αυτά, εκεί, στην Ντερβενίτσα, στη φοιτητούπολη με τις εστίες και τις σχολές στα περίχωρα της Σόφιας.

Κράτησαν επαφή και μετά τις σπουδές. Η φιλία τους έμεινε ζεστή και ζωντανή στα δύσκολα πρώτα χρόνια  μετά την αλλαγή του καθεστώτος, όταν ο Ζόρο χρειάστηκε πραγματική βοήθεια αλλά κι αργότερα, όταν δυο - τρία καλοκαίρια κατέβαινε για μεροκάματα στα νησιά για να τα βγάλει πέρα όσο προσπαθούσε να χτίσει ακαδημαϊκή καριέρα.

Τώρα, πολλά χρόνια μετά, Ο Ζόρο ήταν εδώ, στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, εκπρόσωπος της χώρας του στη συνάντηση των επιστημονικών αντιπροσώπων για το περιβάλλον των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μια συνάντηση που θα καθόριζε πολιτικές και θα επηρέαζε τις ζωές των ανθρώπων στην Ένωση και στον πλανήτη για τα επόμενα χρόνια.

Εδώ λοιπόν, αποφάσισαν, μεσήλικες πια, να ξαναζήσουν τη φοιτητική τους τρέλα, με τα λεφτά και την οικονομική άνεση του Ζόρο αυτή τη φορά. Τρεις μέρες μπουζούκια, μπαρ, ποτά, χασίσια, γυναίκες, λεβίτρα και πολύ πονοκέφαλο.

- Πότε μιλάς στη σύνοδο μπε Ζόρο;

- Απόψε, και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Τι σκατά θα κάνω, δεν ξέρω.

- Δεν έχεις κανένα βοηθό, κανέναν διδακτορικό να σου ετοιμάσει κάτι;

- Δε θέλω ρε συ να γίνω ρόμπα, όχι τώρα που περιμένω και θέση στο υπουργείο και μου έχει ανοίξει η όρεξη για πολιτική.

- Σκέψου ρε, ξεκόλλα από τα μπούτια των όμορφων για ένα μισάωρο και βρες λύση, μην τα σκατώσεις τώρα ρε μαλάκα.

….

Το τηλέφωνο του Πλάμεν Γκιοργκίεφ χτύπησε για δεύτερη φορά επίμονα αλλά εκείνος δεν άκουγε. Είχε σκύψει πάνω από την ντιζελομηχανή του παλιού του Λευκορώσικου τρακτέρ και προσπαθούσε να καταλάβει πια νότα από το ρυθμικό ροτάρισμα δεν ήταν σύμφωνη με την παρτιτούρα για να το διορθώσει. Η γυναίκα του, του το έφερε:

- ο καθηγητής είναι, φώναξε, σε πήρε άλλες δυο φορές, δεν ακούς; Πες του να μου βρει μια δουλειά, δεν τα βγάζουμε πέρα κι εσύ αγρότης δεν είσαι, συμπλήρωσε και η απαξίωση ξεχείλιζε από τις γερμένες προς τα κάτω άκρες των χειλιών της.

Ο Πλάμεν ήταν πρόεδρος σε έναν μικρό περιβαλλοντικό σύλλογο και κατά καιρούς έγραφε στην τοπική εφημερίδα για τη ρύπανση, για τα σκουπίδια, τα χημικά. Μπορεί να μην είχε διπλώματα αλλά ήταν καλός, είχε εμπειρία και καλή πένα. Έτσι γνωρίστηκε με τον καθηγητή και αρκετές φορές του έκανε θελήματα.

….

- Μα τι να γράψω κύριε καθηγητά; Που ξέρω εγώ από αυτά;

- Εσύ δεν ξέρεις; Εσύ ξέρεις καλύτερα από τον καθένα. Κοίτα, Πλάμενε, ως το βράδυ θέλω κοντά στις χίλιες λέξεις, τα πάντα για τη διαχείριση μεταλλείων χρυσού, κινδύνους, προοπτικές, συμφέροντα, αντιδράσεις. Ξέρεις εσύ, ναι; Κι όταν ανέβω Σόφια, σε δυο βδομάδες, έλα να με βρεις, έχω μια εργασία για εκεί, Χάσκοβο, Κρουμοβγκραντ, ξέρεις. Θα βγάλεις καλό μεροκάματο

- προφεσόρε, εκείνη η θέση στη Σόφια, η γυναίκα μου ξέρεις, με έχει φάει

- καλά, καλά, από Σεπτέμβρη θα το κανονίσουμε, στείλε απόψε μέχρι τις 6 χίλιες λέξεις στο μέιλ που θα σου δώσω κι όλα θα γίνουν όπως πρέπει.

……

Στις 7 και 30, στο βήμα της συνόδου ανέβηκε γεμάτος αυτοπεποίθηση ο Γκεόργκι Πετρόφ, καθηγητής Φυσικής Περιβάλλοντος του Τεχνικού Πανεπιστημίου της Σόφιας. Στα χέρια του κρατούσε ένα μικρό πακέτο φύλλα A4 με γράμματα μεγάλου μεγέθους για να τα διαβάζει άνετα.

- Αγαπητές συναδέλφισσες, αγαπητοί συνάδελφοι, οι προκλήσεις με τις οποίες βρισκόμαστε αντιμέτωποι, ως Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά και ως ανθρωπότητα είναι πρωτόγνωρες και οι αποφάσεις που θα πάρουμε εμείς, εδώ, αυτό το τριήμερο θα επηρεάσουν τις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο για αρκετά χρόνια από σήμερα, για το σκοπό αυτό, όσα πούμε και ότι αποφασίσουμε πρέπει να είναι το αποτέλεσμα γνώσης που αποκτήθηκε μεθοδικά, με προσπάθεια…

Ήταν μια καθηλωτική εισήγηση που καταχειροκροτήθηκε. Σχεδόν το σύνολο των προτάσεων που παρέθεσε ο Γκεόργκι Πετρόφ μπήκαν στο τελικό κείμενο με τις αποφάσεις της συνόδου και πολλές από αυτές είναι βέβαιο ότι θα υιοθετηθούν από την Επιτροπή και θα ενσωματωθούν στις εθνικές πολιτικές.

Έτσι, ο Πλάμεν από το μικρό χωριό νότια του Χάσκοβο, έγινε ο ήρωας της ημέρας χωρίς να τον γνωρίζει κανείς και χωρίς καν να το γνωρίζει ο ίδιος. Έτσι, χωρίς καν να το ξέρει, οι ελπίδες της Σνεζάνκας, της γυναίκας του Πλάμεν, να αφήσει το Μαναστίρ και να ζήσει στη Σόφια, έγιναν βάσιμες.